Historia Parafii Bukowsko sięga czasów Kazimierza Wielkiego. Najwcześniejsza wzmianka źródłowa o osadzie Bukowsko pochodzi z 25. VI. 1361 roku, kiedy to Kazimierz Wielki nadał te ziemie – należące do Parafii św. Piotra w Bukowsku – Pawłowi i Piotrowi z Węgier.
W Bukowsku istniał od dawna najstarszy po Sanoku kościół w okolicy. O kościołach w sąsiednich miejscowościach słyszymy później. Najbardziej tragicznym dniem dla Bukowska i okolic był najazd Tatarów w dniu 15 czerwca 1624 r. Wtedy to Bukowsko i okolice zostało obrócone w pył. Straty były ogromne: spalono całą wieś, dwór, kościół, wiele ludzi z całej okolicy, a więc i z Bukowska zabrali najeźdźcy do niewoli w jasyr. Część z nich powróciła potem do rodzinnych stron, bowiem Tatarzy, rozbici pod Haliczem przez hetmana Koniecpolskiego, porzucili jeńców i zdobycz. Zdaje się, że najazd tatarski na pewno ominął Nowotaniec.
Następstwem tego strasznego nieszczęścia był całkowity upadek Bukowska na całe dziesięciolecia XVII wieku. W okolicy wszędzie panowała nędza i bieda. Bukowsko religijnie całkowicie podporządkowano Nowotańcowi, ponieważ stary filialny kościółek spalili Tatarzy, a brak środków nie pozwolił długo na budowę nowego. Przez z górą 80 lat mieszkańcy Bukowska musieli chodzić do Nowotańca dla odbywania swych praktyk religijnych.
Mimo tych ogromnych zniszczeń i niemal wiekowego letargu w początku XVIII stulecia widać zmiany na lepsze. Szły one z wolna, czasem nie wiadomo jakimi drogami i z czyjej inicjatywy. Oto w protokole wizytacji dekanalnej, sporządzonym w r. 1745 czytamy, że spalony dawny kościółek bukowski pod wezwaniem św. Piotra został z powrotem odbudowany, ale pod wezwaniem św. Krzyża, przez wielmożnego pana Stanisława Stadnickiego, wojewodę wołyńskiego. Był to zapewne Stanisław Stadnicki, właściciel Leska. Ks. Sarna w swej pracy stwierdza, że fundatorem tego nowego kościoła w Bukowsku był hrabia Józef Ossoliński i zbudował go w r. 1710. Datę tę potwierdzają późniejsze wizytacje dekanatu sanockiego, znajdujące się w archiwum diecezjalnym w Przemyślu.
Ostatecznie w r. 1748 biskup zgodził się na utworzenie parafii w Bukowsku. Fundatorzy kościoła i orędownicy sprawy założenia bukowskiej parafii ufundowali także plebanię i uposażenie proboszcza. Do nowej parafii przydzielono cały szereg okolicznych wsi: Wisłok, Karlików, Przybyszów, Wolicę, Tokarnię, Piotrową Wolę, Kamienne, Płonne, Wysoczany, Osławicę, Radoszyce, Kulaszne, Węgrzynowice, Komańczę, Szczawne, Wolę Krośnieńską, Rzepedź, Łupków, Turzańsk itd. Później liczba ich wzrosła do 35.
W czasie, gdy po 300 niemal latach Bukowsko stało się znowu parafialnym centrum religijnym, nie było już wsią ale miasteczkiem.Prawa miejskie otrzymało więc Bukowsko przed rokiem 1748.
Obecna świątynia w której się znajdujemy w stylu neogotyckim została wybudowana w latach 1882-1886 w miejscu starego drewnianego kościoła. Jej budowniczym był Ks. Jan Jakubowski zmarły w 1885 r. i pochowany na tutejszym cmentarzu. Konsekracji kościoła dokonał Ks. bp. Jakub Glazer w 1897 r.
W czasie pierwszej i drugiej wojny światowej przechodził przez Bukowsko front, ale sama świątynia ocalała. Dopiero w 1946 roku bandy UPA spaliły całe Bukowsko, ocalał tylko kościół i kilka domów. Po spaleniu część mieszkańców wróciła a część wyjechała na zachód.
Parafia Bukowsko liczy ok. 2215 mieszkańców. Na terenie parafii jest jeszcze kościół dojazdowy w Wolicy. W sumie do parafii należy 6 miejscowości: Bukowsko, Wolica, Karlików, Tokarnia, Wola Piotrowa i Płonna.
Z okazji Jubileuszu Dwu-tysiąclecia został przeprowadzony generalny remont świątyni i dzwonnicy: wymieniono dach, tynki zewnętrzne, odnowiono fundamenty z piaskowca. W dzwonnicy zawieszono dwa nowe dzwony o imieniu „Karol” na cześć Papieża i drugi o imieniu „Piotr” na część patrona naszej parafii.
Wykonano nowy mur zabezpieczający wzniesienie na którym zbudowana jest świątynia.
Parafianie tutejsi wielką troską otaczali zawsze swoją świątynię. Wewnętrzna polichromia wykonana temperą przez artystę malarza Leonarda Winturowskiego z Krakowa pochodzi z 1911 r. i została odnowiona w latach 1982-1983 przez Kazimierza Florka z Sanoka.
Na tzw. tęczy pod sklepieniem wymalowany jest dużych rozmiarów obraz Królowej Korony Polskiej odbierającej hołd od świętych polskich i przedstawicieli stanów polskiego społeczeństwa.
Nad wejściem głównym na zewnętrznym frontonie umieszczona jest figura M. Bożej z lanego żelaza sprowadzona w 1903 r. z Paryża.